Janis is moeder van Josefine. Na een periode van anderhalf jaar eindigde de periode waarin Josefine de therapeutische peutergroep bezocht. Janis deelde daarna haar ervaring in een openhartige brief:
Het zit erop. Anderhalf jaar lang, iedere week met Josefine mee naar de therapeutische peutergroep. Dit was dan de allerlaatste keer.
Peutergroep
Een peutergroep waar ik eerst ontzettend tegenop keek. Het beeld dat ik ooit had in de zwangerschap van Josefine, dat ze naar dezelfde peutergroep als haar broer zou gaan, vervaagde langzaam. En toch ook niet, want al tijdens de zwangerschap voelde ik aan alles dat dat meisje die in mij groeide een bijzonder meisje zou zijn. Een meisje dat totaal verschillend zou zijn dan haar broer, maar toch ook weer in zoveel hetzelfde.
Emotionele weg
Het is een rollercoaster geweest, één waar ik toch met trots op terugkijk. Josefine heeft mogen groeien in haar eigen tempo. Ze heeft zich kunnen ontwikkelen op haar eigen manier, maar dit kon ze natuurlijk niet alleen. Ik geef eerlijk toe dat ik het er echt heel moeilijk mee had. Je kindje krijgt een diagnose en ineens valt de wereld onder je voeten vandaan, je komt in een donkere tunnel terecht, maar aan de andere kant van die tunnel staat een heel behandelteam voor jouw kindje klaar.
Een revalidatiearts die om de zoveel tijd lichamelijke controles uitvoert en meedenkt in welke hulpmiddelen de samenwerking van de spieren bevorderen. Juf Yvonne die vervolgens weer op de allerleukste manier allerlei oefeningen bedenkt om je kindje aan de hulpmiddelen te laten wennen. Juf Berthe die knutselen en puzzelen nog gemakkelijker maakt. Juf Jolien die meekijkt om het gedrag van je kindje beter te begrijpen. Meester Piet die de week zingend en dansend begint en natuurlijk juf Hanneke die naar de peutergroep gaan, samen met de andere groepsleidsters, nog gezelliger maakte! Soms vergat ik hierdoor dat het een therapeutische peutergroep was en daarom zagen we jullie gewoon als Josefine haar juffen en meester.
Samen groeien
Ergens onderweg naar de diagnose heb ik mezelf voorgehouden dat ik me moest vermannen. Ik mocht niet meer huilen, dat vond ik zwak. Ik moest sterk zijn voor mijn kind. En toen was daar Jolanda. Van alle hulp die ik in het verleden om mij heen heb gehad was zij de eerste die mij doorzag. Ik werd als moeder gehoord en als vrouw begrepen. Hoeveel tissues er daar wel niet in haar prullenbak zijn beland vol tranen en snot… Naast Josefine mocht ik nu ook gaan groeien, ik moest door die donkere tunnel heen want aan de andere kant van die tunnel scheen het licht.
Niet alleen heeft Josefine gerevalideerd, maar ook ik als moeder. Ik ben in mijn kracht gaan staan en er kwam weer ruimte om te voelen, ik heb kunnen accepteren dat mijn meisje bijzonder is.
Nieuwe fase
We mogen het nu echt zelf gaan doen. Josefine mag verder gaan groeien op de basisschool van haar broer. Het beeld waar we naartoe streefden is ineens werkelijkheid geworden en dat is natuurlijk mede dankzij jullie.
Lieve juffen en meester, ik spreek voor ons allemaal wanneer ik zeg dat we jullie zullen gaan missen. Ontzettend bedankt voor de fijne en bijzondere tijd die we samen hebben mogen doorbrengen. We zullen jullie nooit vergeten.
Een hele dikke knuffel en wie weet, tot ziens!
Janis, moeder van Josefine
Juni 2023
foto: eigen foto Janis
